De Terroerist (1993)

De “Terroerist”
Volgens de officiële spelling van de Nederlandse Taalunie kan de betekenis van “Terroerist” tweeledig zijn namelijk:
a) Een toerist die zich kleedt en gedraagt als terrorist.
b) Een terrorist die zich kleedt en gedraagt als toerist.

Om te voorkomen dat wij alsnog voor gigantische schadebedragen vervolgt gaan worden heb ik in dit verhaal gebruik gemaakt van fictieve namen.
Het was in 1993 en op de tweede dag van onze reis naar Parijs. We waren deze dag naar Disneyland Parijs geweest. We kwamen terug met de trein en waren allemaal in het bezit van een paar goedkope strooien cowboyhoeden. En deze cowboyhoeden pronkten opzichtig en zonder enige gene op ons hoofd. Daaronder droegen wij, vanwege de erg warme dag, slechts eenvoudige sportschoenen, sportbroekjes en t-shirtjes. Deze cowboyhoeden waren afkomstig van de Buffalo Bill's Wild West Show in Disneyland. Hoe wij aan deze hoeden zijn gekomen is mij nog steeds een raadsel omdat wij helemaal niet op die show waren geweest die dag. Ik weet nog wel dat wij in een kort tijdsbestek enkele enorme bierpullen achterover hadden geslagen in de plaatselijke Billy Bob's Country Western Saloon. En het is ergens tussen het innemen van die eerste bierpul en het afrekenen van veel meer dan die ene geweest dat wij blijkbaar op enige wijze in het bezit zijn gekomen van die hoeden.

We waren met de trein terug naar Parijs gegaan en stapten daar uit midden in het centrum. We gingen van daaruit op zoek naar ons hotel en we zouden dit wel even lopend doen. Met onze cowboyhoeden nog op en de naweeën van een vrolijke alcoholische gloed, struikelen we door de straten van Parijs als een kudde verdwaalde kangoeroes. Onze cowboyhoeden wiebelden op onze hoofden terwijl we luidkeels "Yeehaw!" riepen. Wij waren ons volledig onbewust van het feit dat we eruit zagen als een stel ontsnapte stripfiguren uit een Disney-film. Plotseling zag één van ons blijkbaar iets interessants en ik ga zijn echte naam vanwege kansen op mogelijke vervolging dus niet noemen. Voor het gemak noemen we hem maar even Jeff. Het zal voor geïnteresseerde opsporingsdiensten trouwens toch een hele kluif worden Jeff alsnog te vinden omdat ze gelukkig niet weten dat Jeff, kort na dit voorval, zich al jaren succesvol ergens in Portugal weet schuil te houden onder deze zelfde naam. Maar voor alle duidelijkheid, dit is dus niet zijn echte naam !

Tijdens het zwalken door de drukke straten werd Jeff plotseling aangetrokken door de glinstering van een kennelijk onbeheerd armoedig donkerbruin reiskoffertje dat zielloos tegen een lantaarnpaal lag. Waarschijnlijk was deze klaargezet voor de eerstkomende afval ophaaldienst. Maar het liep dus anders voor deze koffer. Met de moed van een dronken held pakte Jeff de koffer op en begon ermee trots rond te zwaaien alsof hij zichzelf zojuist een duur kunstwerk uit Louvre machtig had gemaakt. Parijse voorbijgangers keken verbaasd toe terwijl ze mompelen over "die gekke Amerikanen", en zich afvragend of wij misschien een paar tequila’s te veel hadden gedronken. Wij wisten dat ze er niet ver naast zaten. Met een brede grijns op zijn gezicht opende Jeff de koffer, en tot zijn verrassing vond hij een oude walkman en een stapel cassettebandjes. Zonder aarzeling zette hij de muziek op vol volume en begon uitbundig mee te zingen, zijn stem schalde door de straten van Parijs als een dronken cowboy op een karaokefeestje. Terwijl wij genoten van het straatoptreden van Jeff, ontging ons ook dat menige Parijzenaren ons wel enigszins verontrustend aankeken. Uiteindelijk, werd de walkman teruggedaan in de koffer. Wat nog even wat voeten in aarde had omdat de draadjes van de koptelefoon naar buiten bleven steken. Beetje naar binnen frotten en klaar. Met onze cowboyhoeden nog steeds stevig op onze hoofden werd besloten de koffer maar voor een willekeurig hotel achter te laten, in de hoop dat deze een nieuw avontuur zou beleven met een andere vrolijke ziel.

Eenmaal terug in onze hotelkamer, storten we ons doorvermoeid op onze bedden. Met de televisie op de achtergrond hoorden we nog net de laatste nieuwsberichten over mogelijke bomaanslagen in Parijs. We keken elkaar verbaasd aan. "Wat een onrust zeg!", lalde Rene, euh ik bedoel natuurlijk Renee. Renee trok zijn cowboyhoed van zijn hoofd en gooide deze achteloos op het nachtkastje. Best onveilig toch dat Parijs hoorde ik Marty nog zeggen. Maar niets aan de hand, alles is onder controle zei hij ook. Nou ik heb hier helemaal niets van gemerkt zei Jeff. "Maar hé, wij hebben tenminste een vleugje Amerikaanse charme aan Parijs toegevoegd vandaag, toch?" Met een gezamenlijke lach vielen wij uiteindelijk allemaal bijna in een diepe en voldane slaap. De TV stond nog en terwijl ik bijna ook in slaap wegzakte hoorde ik nog net een politieofficier op TV tegen een verslaggever zeggen dat er vandaag meerdere verdachte personen waren gezien die zich opvallend hadden gedragen, opzichtig waren gekleed als Amerikaanse toeristen en daarnaast een verdachte koffer hadden achtergelaten in een drukke winkelstraat en vlakbij bij een hotel. Een getuige had ook gezien dat één ervan nog net iets met draadjes eraan in de koffer had weggemoffeld. Vele straten waren afgezet en bewapende eenheden in Parijs paraat gezet om op het ergste voorbereid te zijn. Wij waren allemaal inmiddels al in slaap gevallen en niemand was zich meer bewust van de chaos en tumult die er deze avond in Parijs was veroorzaakt en die mogelijk nog tot diep in de ochtend zou duren….